De hemel als verblijf

ik schoof donkere wolken uit de lucht
en liet de aarde zo maar achter mij
voor anderen een redeloze vlucht
ontsnappend voelde ik me hemels vrij

ik vleugelde oneindig in gedachten
expandeerde traagheid tot de lichtlimiet
zag de levens terug van mijn geslachten
ontwaarde god op elementair gebied

zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken
ik ijlde pijlsnel naar het vege lijf
nog net op tijd kon ik mijn lichaam kraken

zijn handen spreken als ik dit beschrijf
met aardebeelden kan ik hem niet maken
verbazing wenkt de hemel als verblijf