Mam, ik wil je vragen, waarom ?

Waarom werd je toch jaloers?
Waarom koos jij niet mijn koers?

Waarom zag je niet wat er gebeurde?
dat het weken, maanden duurde,
dat hij stiekem naar me gluurde.

Je wijtte het aan mijn puberteit,
Je zei: 'Het is een fase, die wilde haren raak je kwijt'.
Het lag aan de hormonen,
en tot die stopten kon ik elders wonen.
Je zei dat je het mij wel kon vergeven,
en dat wij na een tijdje wel weer samen konden leven.

Na een paar maanden kwam ik weer terug,
'mijn 'wilde' puberteit was achter de rug.'
Je illusie mocht niet lang baten,
hij vroeg waarom hij mij met rust moest laten.
Hij was verbaasd dat ik hem was gaan haten.

Het werd tijd dat ik elders ging wonen,
alleen als ik weg ging, kon ik aan zijn vraag ontkomen.
Misschien was dit jou ontgaan,
maar het vertellen, durfde ik niet aan.

Je noemde mijn vertrek 'Een tweede puberteit'.
Ik was; 'losgeslagen', mijn verstand 'kwijt'.

Net als toen, lag het vertrek aan mij,
dat ik een reden had, daar kon jij niet bij.
Later heb ik het wel deels aan jou verteld,
waarop jij brulde: 'Ik heb geen 'derde' puberteit besteld.'

Het kwam niet door hem, die jij kende,
De puberteit zorgde voor al deze ellende,

Als ik geen borsten had gekregen,
dan was ik vast onaangeraakt gebleven,
dan waren wij samen 'het gezin van ieders dromen.'
Het is mijn schuld dat ik die puberteit niet ben ontkomen.

Van mijn eigen moeder had ik nooit verwacht,
dat zij mijn puberteit als oorzaak van overspel had bedacht.

Mam, het doet mij elke dag pijn,
dat jij vindt dat mijn puberteit een excuus voor hem had mogen zijn.