Dus ben ik maar weer alleen

Ik huil, omdat ik hem het meeste mis,
ik ga kapot, omdat hij hier niet is, ik ben alleen.
Ik zit maar thuis, alleen, met mijn familie,
alleen, met gezin, alleen maar hun om me heen.

Geen vriendinnen meer die ik echt zie,
geen vriendinnen meer die ik veel spreek.
Geen steuntje en geen liefde, van wie ik het wil,
lasten op me schouders, nog even en ik breek.

Alleen maar alleen wezen, geen vriendinnen in het zicht voor mij,
alleen maar thuis, geen mensen die bij me zijn, waar ik echt om geef.
Alleen maar alleen met het gezin, dag in dag uit, zo gaat het,
alleen met mijn gezin en familie, dat ik nog leef.

Vrienden staan me niet of amper meer bij,
ze zijn niet of meer genoeg om me heen.
Ze vinden school, werk, geld belangrijker,
dus ik ben maar weer alleen.

En draag de lasten, mensen helpen,
zonder dat ik hier echte mensen heb.
Ik ben alleen maar alleen, aan het helpen,
en heb straks geen zand meer op de schep.

Dan geef ik het echt helemaal op,
en zal je me nooit meer zien lachen, alleen huilen.
Ik moet energie halen, bij hem en vriendinnen,
maar ik moet vooral bij hem schuilen.

Geeft er dan echt helemaal niemand,
echt om hoe ik ben de echt ware mij?
Is er helemaal niemand die me echt belangrijk vind,
die echt daadwerkelijk wil zijn of worden een samen wij?