Jouw verdiet.

Door je tranen zag ik je ware gevecht.

Ze ondersteepten wat je had gezegd.

Je leek gebroken door je verdriet.

Een droefenis die niemand ziet.


Alleen ik weet wat er is.

Dat komt door het gemis.

Jouw verdriet,in tranen uitgedrukt,

voelt alsof mijn hart wordt weggerukt.


Zo machteloos zat ik erbij.

Luisterde naar wat je zei.

Mijn schouder kon geen troost geven.

Zelfs niet voor heel even.


Woorden konden ook niet helpen.

Je verdriet bleef,was niet te stelpen.

Had ik iets anders kunnen doen!

Naar je lachen of een zachte zoen.


Of juist boos zijn en gemeen.

Kom je dan makkelijker over me heen.

Maar dat kan en wil ik niet.

Dan liever het zien van jouw verdriet.


Ik wil er zo graag voor je zijn,

maar voel me zo nutteloos en klein.

Ik weet wat jou tot deze tranen brengt.

Wat er in je omgaat,waar je aan denkt.


Ik ben de oorzaak van jouw pijn.

Je treurt om wat had kunnen zijn.

Inwendig huil ik met je mee.

Maar ik wil sterk zijn voor alletwee.


Dus pak ik teder jouw hand.

Zet mijn pijn even aan de kant.

Jij hebt dat ook voor mij gedaan.

Me als vriend bijgestaan.


Daar ben ik je zo dankbaar voor.

Onze vriendschap sleept ons erdoor.