Stilletjes als hulpverlener kwam je binnen

Stilletjes als hulpverlener kwam je binnen,
eerst was je zo onschuldig.
En betekende je maar weinig,
slechts een aardig persoon.

Als hulpverlener kwam je naar me toe,
en ik ging er op in.
Heel veel stelde het niet voor,
maar het was wel fijn.

Stilletjes kwam je op bezoek,
om mij te respecteren.
Terwijl je me niet kende,
je wilde me helpen.

We maakten contact,
maar verder als dat.
Had ik niet gedacht,
op een zeker moment.

Werden de gesprekken,
steeds dieper.
We begonnen te delen,
dit ging eerst zonder angst.

Je werd steeds meer voor me,
steeds meer.
We spraken af,
ik droom er nog van.

Geweldig zo lief,
op een gegevenmoment.
Dacht ik dat ik zweefde,
zo vreselijk teder zo zacht.

Maar toen,
veranderde er dingen.
En de onzekerheden kwamen,
praat er liever niet over.

Je was inmiddels al meer geworden,
ik wilde me concentreren.
Op de waarde de goede dingen,
die je had.

Maar dat was behoorlijk moeilijk,
af en toe dacht ik.
Stoppen hou maar op,
het werkt niet.

Maar ergens kon ik niet,
want ik hield van je.
Al die tijd betekende je veel,
maar heftige emoties ook gevoelt.

De hoofden hebben gehangen,
aldus de mijne zeker.
Er is best veel gebeurt,
praat er liever niet over.

Onzekerheid droeg ik mee,
en weet je waarom.
Ik wilde je niet kwijt,
toen kwam de dag.

Dat ik na maanden,
weer naast je zat.
Vreselijk fijn,
rustig te kunnen ademhalen.

Wat jij hebt,
wat een ander niet heeft.
Iets unieks,
is het antwoord.

Hoe klein en kinderachtig,
je soms met mij kunt wezen.
Of zelf bent,
je mag nooit vergeten.

Dat jij de eerste bent,
waar ik zoveel mee heb gedeeld.
En waar ik zoveel van houdt.
al hebben we wel mindere tijden gehad.

En die misschien weder terug zullen komen,
ik zal jou altijd in mij dragen.
Als je weg bent,
dan zal ik je herinneren.

Al hoop ik,
dat je niet weg zult gaan.
Dit klinkt zo,
ongelofelijk overdreven.

Maar onthoudt,
het is recht uit mijn hart.
Ik hou van je,
vergeet dat niet nee nooit meer.