de Zoeker

Ben ik het die deze woorden schrijft?
Wiens hoofd, steeds vol met vragen blijft?
Na zeker weten, op heldere dagen,
Komt in de nacht, de twijfel knagen.

Mijn brein neemt op, leert en vermaalt,
meent de waarheid achterhaald.
In mijn hand, waande ik de Schepping en haar Heer.
Nu is ze leeg, ze houdt niets meer.

Steeds ga ik weer op nieuwe reis.
Lees dikke boeken, nieuw en grijs.
Hoor de verhalen, van de wijze man,
die mijn wereld, niet meer bevatten kan.
Leer de gedachten, van de nieuwe mens.
Kent hij de waarheid, of alleen de wens?

Heeft de genade mij rust gebracht,
de wetenschap, heeft die snel verkracht.
Die schept haar regels en haar taal,
die zij laat gelden, voor allemaal.

Past de waarheid niet in haar stramien,
dan laat ze, nieuwe regels zien.
Ze dwingt de creativiteit der goden
op het pallet, door haar geboden.

Plots komt de mens, zich zelf weer tegen.
Rijgt oude helden, aan nieuwe degen.
Wat gisteren Cum Laude was en waar,
heet nu stupide en ontzettend raar.

Eens waren Kerk en Paus de zon.
Nu de wiskunde en het synchrotron.
Een kleine misser, een enkele keer.
Hun hele bouwwerk, is niet meer.

Ik ben het, die deze woorden schrijft!
Zij zijn het beeld, dat in mij verblijft!
Eens dacht ik met meetlat en studieboek.
Maar het is niet die waarheid, die ik zoek.
Niet de waarheid, van dogma en theorie.
Ik zoek de waarheid, die ik van binnen zie.