Gefluister

Dit gedicht is geschreven namens alle mensen die ooit gepest zijn en is gericht aan pestkoppen.


Gefluister hoor ik achter mij
‘Zie je haar? Zo ouderwets, dat haar!’
‘Zie je haar? Met die bril? Zo lelijk! Ik snap niet dat iemand vriendinnen met haar zijn wil!’
‘Haha, je hebt gelijk, ze zet zichzelf zo compleet te kijk!’
‘Zie je haar? Ze kleed zich zo ouderwets!’
Hou toch op met dat geklets!

Denk je dat je stoer bent? Dat ben je niet!
Stoere mensen durven toch alles?
Maar jij durft niet eens
recht in mijn gezicht te zeggen,
te zeggen hoe je over mij denkt.
Lafaard!

Ben je bang voor straf?
Ben je bang voor mij?
Vind je me écht maf?
Wanneer is dit nou voorbij?

Waarom doe je me dit aan?
Waarom zeg je het niet recht in mijn gezicht?
Hoe je over mij denkt.
Heb je dan geen idee?
Hoeveel pijn je sticht?

Durf je niet?
Het te zeggen recht in mij gezicht?
Stoere mensen durven alles,
jij bent dus niet stoer.

Ik durf tenminste anders te zijn,
anders dan de rest.
Durf jij dat niet?
Is dat de reden waarom je me pest?

Vertel nou waarom
misschien kan iemand je helpen.
Om van de ziekte die alle pestkoppen hebben af te komen!
Want meestal is hun grootste geheim
dat ze zoals ze zeggen te denken over mij
ze precies zo denken over zichzelf.

Als je pest ben je niet stoer,
weet dat!
En trouwens, hoe jij denkt over mij,
interesseert me niet meer, geen moer!