Op weg (Tweede Wereldoorlog)
Helemaal alleen,
in een grote trein,
tussen vreemde vrouwen en kinderen,
niet weten waarheen.
Iedereen huilt,
iedereen schreeuwt,
ik begrijp niet waarom,
ik ben al dagen bevuild.
Waar is mijn zus?
Waar zijn papa en mama?
Mijn knuffel hou ik stevig vast,
En geef hem een kus.
En als dit rammelding,
eindelijk stilstaat,
moeten we eruit.
Ik hoor zingen.
Er wordt geroepen:
ze mogen douchen,
ik ben blij,
we moeten staan in groepen.
Iedereen kleedt zich uit.
Een oude vrouw komt naar me toe,
ze is niet zo blij.
Ze zegt: Je gaat lekker slapen, doe je kleding maar uit.
Dus ze gaan slapen,
nog even mijn avondgebedje.
De deur slaat dicht,
Ik hou mijn knuffel stevig vast.
Fijn, nu kan ik eindelijk slapen.
Auteur: Sanne Vlastuin
Ingezonden door
Geplaatst op
22-05-2013
Over dit gedicht
Ik heb dit gedicht geschreven voor mijn boekverslag. Ik heb het gedicht gebaseerd op het boek 'Het meisje dat verdween" dat geschreven is door Els Florijn.
Geef uw waardering
Op basis van 12 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Gaskamers Kind Oorlog Trein.Reacties op ‘Op weg (Tweede Wereldoorlog)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!