Matglas

In het leven heb je mensen
die voor je zingen wanneer
je enkel maar je tranen
hoorde spetteren op de grond.
Ze fiedelen rustige ritmes
op pessimistische violen
die enkel maar droeve klanken
kennen en je toch begrijpen.
Ze strelen je met witte veren
die de milde liefde kennen en
jou kietelen en je weer laten
lachen. Soms heb je zo een
mensen die jou weer oppakken
uit de smart.