Tussen tijd en ruimte

Ik hou mijn ogen op de klok
geen wijzertik ontsnapt me

ik ben de klok
en in mijn hoofd
slaat het beslissende uur
met verstomming

met een ongeëvenaarde nauwkeurigheid
laat ik alles achter
klaar voor de vergetelheid

Ik ben een doodlopende straat
een tunnel met licht aan het einde
een hand vastgeschroeid aan de bakplaat

het geschenk van de mysterieuze leegte
in mijn hart
die er door engelen met gouden kruiken werd in geleegd
engelen die wisten hoe laat het was
honger en dorst hadden
maar weigerden om mijn tranen te drinken

het paard dat ik zovaak uit angst in de bek keek
terwijl ik wankelde op het zwaartepunt

tollend voor stabiliteit

en toen ik stil stond
was ik op tijd
en zorgde voor vertraging
ik kwam pas aan toen onze sporen weer kruisten

ik pakte je cadeau uit maar liet de strik intact
'het voelt alsof we al jarig zijn'
zei ik tegen de kers op de taart