Zwijgende Bekentenis

Het vreet aan mij, al een tijd.
Zwijgen lijkt de beste optie, gekenmerkt door de vrees voor spijt.
Dat gevoel van binnen, in zinnen niet te bezinnen.
Ik wil het graag even kwijt, maar het is te moeilijk om erover te beginnen..

Gedachten en gevoelens overheersen, zijn lastig te beheersen.
Houden me bezig tot diep in de nacht.
Geen besef van tijd, de controle voor mijn gevoel helemaal kwijt.
Dit is het moment waar ik op heb gewacht..

Als water op vuur, de pijn is verdwenen.
En voor het eerst komt de zon over de rand geschenen.
Ik kijk voor het eerst niet meer terug, en een diepe zucht.
Een frisse hap lucht, en ik kan er weer tegenaan.
Beseffend dat jij altijd al klaar voor mij hebt gestaan..

Eindelijk zover, maar het komt er niet uit.
De gedachten gaan, de wil is er, alleen ontbreekt geluid.
Een brok in m'n keel, wordt het me even te veel.
En binnen een seconde ben ik weer doodstil..