Op zoek naar mezelf

Ik weet niet wie ik zie als ik in de spiegel kijk, ik zie wel iets bekends maar ik heb nou even geen tijd, ik wil er niet naar kijken want als ik er naar kijk dan zie ik een meisje dat spreken op me lijkt.. maar het is verandert ik ken haar niet, alleen het uiterlijk maar meer ook niet, het is apart want ik vraag me echt af hoelang geleden ik nog mezelf was, ik moet er mee leren omgaan dat ik haar misschien nooit meer zal ontmoeten op me pad, maar ik hoop het wel want alles was veel fijner toen ze nog zichzelf was! ik heb haar een paar keer gesproken ze vertelde me dat ze nog bezig is met alles verwerken wat ze tot nu toe heeft gelopen op haar levenspad, en dat ze nooit is weggegaan maar dat ze al die tijd nog in me zat, en toen vroeg ik haar waarom doe je dan de laatste jaren dan zo apart? en waarom ken ik je niet meer toen zei ze dat ze zichzelf heeft verstopt toen ze nog klein was, en dat ik haar gewoon weer moet vinden ze zecht ik ben nog altijd binnen maar jij deed nooit je best om mij te vinden. ze zecht iedereen heeft het zelfde probleem iedereen moet zichzelf leren kennen en accepteren jij niet alleen. ze zecht je moet me dit keer wel gaan vinden maar het kan lastig worden want ik zit heel diep vanbinnen
ze zecht je moet niet de hoop verliezen want je kan altijd zelf nog kiezen, ze zecht ik voel je pijn ze zecht ik weet dat is niet fijn ze zecht ik voel je verdriet en ze zecht maar blijdschap ken ik bijna niet ze zecht probeer alles positief te blijven bekijken want er is geen goeie toekomst voor een zwart kijker maar dadelijk ga ik weer naar binnen ik weet dat je me op een dag weer zult vinden. ze zecht blijf altijd de hoop behouwen en blijf altijd jezelf vertrouwen en leer van je fouten en blijf op jezelf bouwen.. het komt wel goed dat moet je proberen te geloven en stop nooit met over de toekomst te dromen! als ik voor de spiegel sta probeer ik het te geloven en dan misschien op een dag dan kijk ik weer in mijn ogen!