De Barones en de bever
De laatste barones van Wilgetheen tot Niegepeldt
kijkt door het hoge ragrijke vensterraam
naar wat haar die nacht is aangedaan
haar stamboomwilg is omgeknaagd en neergeveld.
De Heer van Bever en den Dam heeft toegeslagen
steels en stil is hij komen kruipen
een tot de tanden gewapend sluipen
in de nacht, bij dag zou hij het niet durven wagen.
Het is hem te doen om bast en jonge twijgen
daarvoor kwam hij steels geslopen
daarvoor kwam hij stil gekropen,
en de geplaagde barones? Die moet zwijgen.
Want waarom is die rover stout?
Nou, vanwege faunabeheer en natuurbehoud.
Guido van Geel
Ingezonden door
Geplaatst op
14-07-2014
Over dit gedicht
'Adel verplicht', zei de kale jonker en zette een pruik op.
Geef uw waardering
Op basis van 7 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Bevers Guidovangeel Limburg NatuurbehoudReacties op ‘De Barones en de bever’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!