Mijn zus

Na een weekendje weg met een vriendin kwam ik thuis.
Het was in 1 woord een gekkenhuis!
Ik stapte de auto uit en zag allemaal spullen buiten staan.
Me moeder kwam naar buiten en zei, je zus is ervandoor gegaan.
Ik schok me dood, zelfs mijn tante uit Amsterdam was gekomen.
Ik dacht nog bij mezelf, is dit echt, of zijn het maar dromen?
We werden telkens gebeld voor de spullen van mijn zus.
We moesten alles buiten zetten, dat was een hele klus.
Me zus kwam het zelf niet meer halen, dat deden haar vrienden.
Want ze wou ons niet meer zien, is dit wat wij verdienden?
Na die dag werd alles een hel!
Alles veranderde al heel snel.
We werden gestalkt bij het leven.
Maar we hebben nooit de hoop opgegeven.
Ze vertelde allemaal nare verhalen en leugens over ons gezin.
Eerst geloofde iedereen haar, maar het was allemaal onzin!
Ze vertelde de ergste dingen over ons die je maar kan bedenken.
Ik wil der niet eens meer aan terug denken.
Ze zei, ik rust niet voordat ik jullie kapot heb gemaakt.
Maar niets of niemand die ons van elkaar losmaakt.
Wij met ze 4e zijn sterk en zoals je nu hebt gezien zijn wij niet te breken.
Maar ondanks dit hele verhaal blijft het voor mij een groot litteken.
Ze is nu 2 en een half jaar weg en alles gaat nu goed.
De mensen die om ons geven gaven ons goede moed.
We zijn nu met ze 4e ook gelukkig, en daar hebben we verder niemand voor nodig.
Was het je waard al je leugens en venijn om nu familieloos te zijn?