oda!

met gesloten ogen in de lentezon
genietend van de eerste warmte
zag ik in de lichte duisternis op het gazon
een masker dat heel fel glansde

geboeid maar ook verschrikt voor dit onverwachte geweld
snak ik mijn oogleden omhoog waardoor dit spookbeeld wordt geveld
even plots weer verdwijnt

geïntrigeerd door dit eigenaardig fenomeen sluit ik weer de ogen
het masker heeft plaatsgemaakt voor een wirwar van bogen
een schittering van kleuren en beweging
een festival van zoevende lijnen en lentecoloriet
is dit een boodschap, ik weet het niet

het boeiend bewegen van dominostenen
het spelende spel van de natuur
vol verrassingen en ongekende fenomenen
dat iedere keer opnieuw verrast door zijn structuur
maar ook verschrikt

het onwezenlijke lijkt nu eens heel nabij
en dan weer een verschrikkelijke glijpartij
om plaats te maken voor melancholie
of een onbegrijpelijke vreugdesymfonie

emoties liggen zo dicht bij elkaar
we hebben er alleen het raden naar
waarom een en ander gebeurt.
en iets wordt opgefleurd
ik kan alleen maar ondergaan en genieten…

van dit meesterlijk lyrisch fotoverhaal
teruggebracht tot de essentie van geluk kleur en vorm
waarvoor ik in gedachten wegdwaal
naar een woordenbachanaal in boekvorm