Realisatie

In het kleine dorpje is geen leven te bekennen want het is al laat.
Onder de sterrenhemel loop ik als eenzame wandelaar over straat.
Van ster naar ster trek ik, met mijn vinger, denkbeeldige lijnen
om zo jou naam in deze duistere nacht te laten verschijnen.

Het naar de sterren opgeheven hoofd doe ik naar beneden.
De dag dat je me achterliet is inmiddels een tijdje geleden,
toch blijft die pijnlijke dag zo vers in mijn herinneringen.
En hoe hard ik ook probeer, ik kan het niet verdringen.

Toen je uiteindelijk weg liep bleef ik staan
en ik vraag me af waarom ik je liet gaan.
Maar telkens als ik mijzelf die vraag stel
dan weet ik het antwoord eigenlijk wel.

Realisatie.

Want ruzie’s zijn er altijd geweest, in het groot en in het klein.
Dan zeiden we soms dat we zonder elkaar beter af zouden zijn.
Maar beiden wisten we, hiervan was geen enkel woord waar
en diezelfde dag maakten we het goed en waren we bij elkaar.

Maar nu kon je voelen dat het einde in de lucht hing.
En nu voelde ik binnen in me dat er iets dood ging.
Deze situatie was anders dan iedere andere situatie.
En dat wist ik zeker, simpelweg, door de realisatie.

De realisatie die was er nog nooit hiervoor
en daarom drong het meteen tot me door.
Realisatie komt als de liefde verdwijnt,
want realisatie betekend het bittere eind.