De luizen van het Parthenon

Je zult zo een arm luizenkind maar wezen
die een lieveheerbeest plots ziet verschijnen,
zo een schepper van weduwen en wezen.
Hij spaart niemand, niet de grote, niet de kleine.

Ik ben dat rode monster met die stippen
met kaken om het luizenleed te bestrijden,
die stakkers met minder ruimte dan de kippen.
Ik ruim ze luisvriendelijk uit hun lijden.

Wij, de werksters van het landbouwcollectief,
wij melken juichend alle dagen honingdauw
voor het luizenvolk haar geluk en partijgerief
daarvoor zijn wij onze leidster meer dan trouw

Maar aan ons, de luizen wordt niets gevraagd.
Wij zijn onbevlekt ontvangen en altijd maagd.

Guido van Geel