Afgebroken

Even was jij bij mij,
In momenten van samenzijn.
Het was van korte duur,
Die tedere momenten.

Koesteren doe ik het wel,
Die fijne herinneringen.
Vooral die ene week,
Dat blijft me bij.

En dan opeens wordt alles afgebroken,
Jij gaat steeds verder weg van mij.
Zelfs als ik je opzoek,
Ga je steeds verder heen.

Wie weet verlang je wel naar een andere wereld,
Een waarin die tederheid weer opbloeit.
Een wereld waarin je het kunt opbrengen.
Om je wonden wel te helen.

Jammer dat je het hier niet zag zitten,
Hier bij ons op aarde.
Teveel zat je in de weg,
Het leek wel domme pech.

Maar verdomd als het niet waar is,
Die tedere momenten maakt toch een verschil.
Al is het maar dat ik me dat nog steeds herinner,
Als iets wat ik jou gun.

En waar je nu ook bent,
Of heen mag gaan.
Die veer mag je op je hoed steken,
Wie weet worden het dan ooit wel vele weken.